Droga

Poznaliśmy się przypadkiem.
Szłaś ulicą w sukni szarej.
Twoje oczy tak błyszczące,
jak latarnie, gwiazdy, słońce.
Wtedy mnie zauważyłaś.
Wzrokiem swoim obdarzyłaś.
Na kolana powaliłaś.
Serce me zauroczyłaś.

Wspólnie chwilą żyliśmy.
Codziennie się razem śmialiśmy.
Całym sobą wierzyłem,
że tylko dobro czyniłem.
Dnia tamtego zapomniałem,
że kochasz mnie całym swym żarem.
Zdruzgotany odstawiłem Ciebie w kąt,
a ty w płaczu pogrążona wciąż,
czekałaś, aż w końcu się zjawię,
że przeproszę, że rozbawię.

Lecz uczucie nasze wcześniej doskonałe,
stało się nagle czarno-białe.
A ja nie mogę pozbierać się z żalu.
Straciłem to co tak kochałem,
to o co dbać najmocniej chciałem.
Wiem, że ty równie mocno kochałaś,
że być przy mnie również chciałaś.
Jednak wina wciąż jest moja.

A ja dzisiaj pragnę tylko,
by żyć tą dawną chwilą.
Nam niestety czas przeminął.
To co było się skończyło.
Tęsknię wciąż, lecz nie mogę.
Wstąpić znów na dobrą drogę.
Utraciłem miłość twoją
swą głupotą, swą prostotą.
Dzisiaj pragnę całym sobą,
byśmy szli tą samą drogą.